SOWA OPAC : Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Łodzi Katalog zbiorów

3 wyniki

Brak okładki

Film

Kaseta

W koszyku

oceń

Nie-Boska komedia [Film] / reż. Zygmunt Hubner ; realiz. Barbara Borys-Damięcka ; scenogr. Lidia Skarżyńska, Jerzy Skarżyński ; muz. Bohdan Mazurek ; obsada Jerzy Zelnik, Anna Dymna, Marek Walczewski, Jerzy Radziwiłowicz, Jerzy Trela [i in.]. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2004. - 1 kas. wiz. [VHS] (118 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 795)

Autor

Hubner Zygmunt (1930-1989). Borys-Damięcka Barbara. Skarżyńska Lidia. Skarżyński Jerzy. Mazurek Bohdan. Zelnik Jerzy (1945- ). Dymna Anna (1951- ). Walczewski Marek (1937-2009). Radziwiłowicz Jerzy (1950- ). Trela Jerzy. Krasiński Zygmunt (1812-1859)

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Krasiński, Zygmunt (1812-1859).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Dokumenty audiowizualne Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 11 października 1982 r.

Pierwsza telewizyjna inscenizacja najgłośniejszego - obok "Irydiona", nie licząc imponującej korespondencji, uznawanej także za istotne dokonanie literackie - dzieła Zygmunta Krasińskiego (1812- 59). Prapremiera "Nie-Boskiej komedii" odbyła się w Krakowie dopiero w 1902 r., m.in. dlatego, że dziewiętnastowieczny teatr za pomocą dostępnych sobie środków nie był w stanie zrealizować nowatorskiego w formie "tworu słowiańskiej wyobraźni", wedle określenia Mickiewicza. W swych wykładach w College de France wieszcz analizował dramat Krasińskiego jako najwyższe osiągnięcie teatru polskiego. Co zaskakujące, "Nie-Boska komedia", pisana w Wiedniu i Wenecji w 1833 r., jest dziełem zaledwie 21-letniego twórcy, dotychczas pisującego powieści historyczne w stylu Scotta."Nawet zważywszy znakomitość umysłu Krasińskiego - zauważył w swej "Historii literatury polskiej" Czesław Miłosz - trudno pojąć, jak młody arystokrata mógł stworzyć jedyne w tym czasie europejskie dzieło zajmujące się walką klas w kategoriach nieomal marksistowskich (Karol Marks miał wówczas piętnaście lat!). Być może dramat zrodził się w jakichś tajemniczych głębiach lęku w podświadomości młodego człowieka. Był wstrząśnięty rewolucją francuską 1830 roku i rozruchami robotniczymi w Lyonie. Był także pod wrażeniem poglądów ojca na polskie powstanie. Współczesne mu wydarzenia wraz z rozmyślaniami nad rewolucją francuską roku 1789 zlały się w jego umyśle w ideę rewolucji w ogóle. Było dla niego jasne, że rewolucja w Europie musi nadejść i że zmiecie ona jego i ludzi jego pokroju". Telewizyjna inscenizacja Zygmunta Hubnera została zrealizowana w pół filmowej, pół teatralnej konwencji, w naturalnej scenerii starych murów i ruin, w pięknych plenerach, wśród mgieł, dymów i ognia symbolizującego grozę rewolucyjnego piekła. Jak podkreślano w recenzjach popremierowych, widowisko urzeka urodą romantycznej stylizacji - "dokonała się na małym ekranie konkretyzacja tego, co zawsze pozostawało poza możliwościami sceny, przy czym w aranżacji tła czuje się rygor stylu, smakowanie detali, estetyczny ład. Słowem, "Nie-Boska" jakiej nie było".Podobnie jak Mickiewicz w "Dziadach" i Słowacki w "Kordianie", Krasiński najpierw ukazuje typowy dla bohatera romantycznego dramat osobisty - zaślubiny hrabiego Henryka z niekochaną kobietą, chorobę synka, obłęd i śmierć żony, która płaci najwyższą cenę za ścigane przez męża poetyckie miraże. Jednak piękna Dziewica, uosobienie Poezji, w istocie okazuje się trupem - wszystko, co czynił Henryk, kolejna ofiara "książek zbójeckich", obnaża tylko jego wewnętrzną pustkę. Część druga "Nie-Boskiej komedii" to dramat społeczny. Bohater występuje tu jako człowiek zaangażowany politycznie, stojący na czele skazanej na zagładę arystokracji, broniącej się już tylko w Okopach Świętej Trójcy przed nadciągającymi zastępami rewolucjonistów pod wodzą Pankracego, charyzmatycznego przywódcy, człowieka o żelaznej woli, jasno myślącego i konsekwentnie zdążającego do celu. Spotkanie tych dwóch postaci, krańcowo różnych osobowości, stanowi kluczowy moment dramatu, a nocna wyprawa Henryka do obozu rewolucjonistów, przypominająca wędrówkę przez dantejskie piekło, unaocznia destrukcję wszelkich wartości po obu stronach. Giną obaj - Henryk, który samobójczym gestem próbuje sam siebie ocalić przed ostateczną klęską, i Pankracy, przytłoczony wizją krzyża i zwyciężającego Galilejczyka. Jak pisała prof. Maria Janion, Krasiński "powiedział "nie" arystokracji i demokracji. Znacząca wieloznaczność zakończenia "Nie-Boskiej komedii" odsłania wszystkie antynomie dramatu. Ale wśród tych miażdżących antynomii dla Krasińskiego jako romantyka istniał jeden istotny punkt oparcia: zbuntowany, cierpiący człowiek szukający sensu swego bytu między ziemią a niebem"

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1192 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Książka

Kaseta

W koszyku

oceń

Dziady. Cz. 1 spektaklu [Film] / inscenizacja, reż. i scenogr. Konrad Swinarski ; kostiumy Krystyna Zachwatowicz ; muz. Zygmunt Konieczny ; reż. tel. Laco Adamik ; występują Jerzy Trela [i in.]. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2001. - 1 kas. wiz. [VHS] (98 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 704)

Autor

Mickiewicz Adam (1798-1855). Swinarski Konrad (1929-1975). Zachwatowicz-Wajda Krystyna (1930- ). Konieczny Zygmunt (1937- ). Adamik Laco. Trela Jerzy.

Temat

Mickiewicz, Adam (1798-1855).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 31 października 1983 r.

Dwuczęściowe przedstawienie Teatru TV jest dokumentalnym zapisem głośnej inscenizacji Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie z 1973 roku. "Było to przedstawienie od strony intelektualnej i formy teatralnej bardzo niezwykłe. W sferze idei celem nadrzędnym dla Swinarskiego było to, co Mickiewicz nazywał budzeniem w sobie nowego człowieka, sprawa duchowego odrodzenia. Aby pokazać to zmaganie się ze sobą trudne i samotne, uruchomił cały budynek teatralny - scenę i amfiteatr. Spektakl rozgrywa się między ludźmi. Dookoła widowni pojawiają się statyści, prawdziwi żebracy, słoma, kury i jajka na twardo" - pisał prof. Stefan Treugutt. Telewizyjnej rejestracji spektaklu dokonano w osiem lat po tragicznej śmierci Konrada Swinarskiego w katastrofie samolotowej w 1975 r. i w dziesięć - po krakowskiej premierze "Dziadów". Wszyscy współtwórcy widowiska mieli świadomość, że utrwalają na taśmie magnetycznej jeden z najsłynniejszych spektakli powojennych, dzieło wybitnego twórcy, który ma trwałe miejsce w historii polskiego teatru. Reżyser Laco Adamik, który wcześniej współpracował ze Swinarskim przy przeniesieniu na mały ekran jego "Wyzwolenia", oraz cały ówczesny zespół Starego Teatru - wnikliwie rozważali wszystkie pomysły inscenizacyjne. Przy rozstrzyganiu wszelkich wątpliwości artystycznych bardzo liczył się głos Anny Polony, pełniącej funkcję asystenta obu reżyserów, wersji teatralnej i telewizyjnej. Efekt "przekładu" dzieła scenicznego na język telewizji krytycy określili jako "niewierną wierność". Spektakl Laco Adamika jest interesującym przykładem widowiska stricte telewizyjnego, powstałego na podstawie przedstawienia teatralnego, z zachowaniem możliwie integralnego kształtu pierwowzoru, koncepcji i intencji jego twórcy. W swoich "Dziadach" Swinarski zerwał z tradycyjnym podziałem na scenę i widownię, wykonawców i publiczność. Realizatorzy telewizyjni posłużyli się więc kamerą "wędrującą" wszędzie tam, dokąd przemieszcza się akcja. "Na szerokich schodach wiodących do westybulu na I piętrze Starego Teatru siedzą jałmużne dziady... Westybul zamieniono w kaplicę: pośrodku stół do obiaty i ołtarz z wizerunkiem Ostrobramskiej. Beczka z wódką, garść kądzieli. "Dziadów" część druga... Obrzędowych działań dokonują aktorzy, oni też wygłaszają Mickiewiczowskie kwestie. Ale w obrzędzie uczestniczą i ci wszyscy, co przybyli do teatru z biletami w ręku. Przez blisko godzinę stojący w milczeniu i śledzący równie jak aktorzy czujnie wszelkie znaki ze świata umarłych..."- relacjonowano w recenzjach popremierowych. Oczywiście, współuczestnictwo widzów polegało na podjęciu pewnej konwencji, niemniej ich udział w przedstawieniu był założony przez Swinarskiego. W przekazie telewizyjnym jako widzowie występują specjalnie zaangażowani statyści, a także w niektórych ujęciach autentyczna publiczność, obecna na przedstawieniu, które "podglądała" w teatrze ekipa telewizyjna

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 907/1 "A" [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Książka

Kaseta

W koszyku

oceń

Dziady. Cz. 2 spektaklu [Film] / inscenizacja, reż. i scenogr. Konrad Swinarski ; kostiumy Krystyna Zachwatowicz ; muz. Zygmunt Konieczny ; reż. tel. Laco Adamik ; występują Jerzy Trela [i in.]. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2001. - 1 kas. wiz. [VHS] (94 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 705)

Autor

Mickiewicz Adam (1798-1855). Swinarski Konrad (1929-1975). Zachwatowicz-Wajda Krystyna (1930- ). Konieczny Zygmunt (1937- ). Adamik Laco. Trela Jerzy.

Temat

Mickiewicz, Adam (1798-1855).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 1 listopada 1983 r.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 907/2 "A" [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)