SOWA OPAC : Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Łodzi Katalog zbiorów

3 wyniki

Brak okładki

Film

Kaseta

W koszyku

oceń

Iwona, księżniczka Burgunda [Film] / reż. Zygmunt Hubner ; zdj. Waldemar Bala, Andrzej Piontek, Zbigniew Sokołowski ; scenogr. Jan Banucha ; realiz. Barbara Borys-Damięcka ; obsada Daria Trafankowska, Zbigniew Zapasiewicz, Mirosława Dubrawska, Aleksander Machalica, Mariusz Benoit. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2002. - 1 kas. wiz. [VHS] (112 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 772)

Autor

Hubner Zygmunt (1930-1989). Bala Waldemar. Piontek Andrzej. Sokołowski Zbigniew. Banucha Jan (1934-2008). Borys-Damięcka Barbara (1937- ). Trafankowska Daria (1954-2004). Zapasiewicz Zbigniew (1934-2009). Dubrawska Mirosława (1928-2010). Machalica Aleksander (1952- ). Benoit Mariusz (1950- ).

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Gombrowicz, Witold (1904-1969).

Gatunek

Teatr telewizji Adaptacja telewizyjna Dokumenty audiowizualne

Premiera w Teatrze Telewizji - 24 września 1987 r.

Telewizyjna adaptacja przedstawienia wyreżyserowanego przez Zygmunta Hübnera w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Po premierze sztuki w 1983 r. niezwykle pochlebne recenzje zebrała młodziutka wówczas Daria Trafankowska, "rewelacyjna Iwona, jedna z najlepszych, jakie można było obejrzeć od roku 1957, to jest od prapremiery polskiej". We wnikliwej recenzji inscenizacji Hübnera zatytułowanej "Gombrowicz nieseminaryjny" prof. Stefan Treugutt napisał: "Granie Gombrowicza bez "gombrowiczologii" nie jest łatwe. Na reżysera, aktorów, na bardziej oczytanych widzów wywiera nacisk wielka renoma pisarza, obszerna wiedza o nim. Na odbiorcę Gombrowicza poszczególnego wywiera potężny nacisk Gombrowicz ogólny, obiegowa wersja tego, czym on był dla nas, dla literatury światowej (...) Warto więc uświadomić sobie, że taki jak u Hübnera Gombrowicz, autor zdegradowany w swej seminaryjno-uniwersyteckiej powadze, podany na surowo i bez intelektualnych przypraw, Gombrowicz zmysłowy, absurdalny, hałaśliwy, parodystyczny, nieodpowiedzialny, ten Gombrowicz może nie tak wiele mówić o swych pomysłach intelektualnych (znamy go z innych utworów, w lepszych wersjach), ale jakże wiele pokazuje kipiącej absurdem prawdy o naturze naszego życia! Monumentalna bezsensowność - to my. Zwariowane pomysły z żenującym ciągiem dalszym - to my. Naturalne wybuchy grafomanii, niezdrowa ciekawość okropieństwa, babranie się w intrygach śmiesznych o tragicznym zakończeniu - to przecież obszerna jak życie strefa naszych dwuznacznych, podejrzanych doświadczeń osobniczych i stadnych". "Iwona księżniczka Burgunda", sztuka wywodząca się ze schematów farsowych, została opublikowana na łamach "Skamandra" w 1938 r. (tę datę podaje prof. Jan Błoński, redaktor naukowy "Dzieł" Gombrowicza, on sam w rozmowach z Dominuique de Roux wymienił rok 1935); dwadzieścia lat później ukazała się w wydaniu książkowym. W pomieszczonych w pierwodruku "Uwagach o grze i reżyserii" autor zalecał "jak najsilniej uwydatnić, co następuje: 1. Wszystkie elementy groteski i humoru neutralizujące przykrą osnowę sztuki, nie zatracając jednak trzeźwości i naturalności w psychologii osób i w całej akcji. 2. Nonszalancję i swobodę tekstu. Sztuka nie powinna być grana zanadto na serio. 3. Pełną świadomość osób działających. Najbardziej dziwaczne sceny powinny być odegrane trzeźwo. Bohaterzy sztuki są ludźmi zupełnie normalnymi, a tylko znajdującymi się w anormalnej sytuacji". Sztuka rozgrywa się na dworze królewskim, przy czym miejsce akcji i postaci potraktowane są dość umownie. Są właściwie pretekstem - choć również znaczącym - do specyficznie Gombrowiczowskiego wykładu z antropologii, psychologii, socjologii. Oczywiście, nie jest to wykład obiektywny, raczej rozpisana na głosy przypowieść, w której autor stara się odsłonić mechanizmy tworzące tożsamość ludzi, a ściślej - przez cały czas ją kwestionujące. Centralnymi postaciami są Król Ignacy, Królowa Małgorzata oraz ich syn, Książę Filip, który zaręcza się z nieapetyczną, niewydarzoną i całkowicie pozbawioną sex appealu Iwoną. Jej nieszczęśliwy wygląd, absolutna bierność i prawie zupełne milczenie prowokują następcę tronu. Nie ma przecież nigdzie takiego prawa, że podobać się mogą tylko ładne, a nawet gdyby było, to czyż on, człowiek wolny, miałby mu ulec jak bezduszny narząd? Królewscy rodzice przyjmują do wiadomości zaręczyny syna, aby nie wywoływać skandalu. Szambelan obiecuje wybadać prawdziwe powody tej ekstrawagancji. Ku zaskoczeniu wszystkich, niezdara w kretonowej sukience w kwiatki zakochuje się w Księciu. Filip czuje się zobowiązany do odwzajemnienia jej uczucia - "jeśli jestem twoim ukochanym, to nie mogę ciebie nie kochać", stwierdza, usilnie próbując się zakochać. Wywołuje to okropnie wzburzenie wśród fraucymeru, panowie oddają się niestosownym żarcikom, cały dwór "popada w niezdrowe, szydercze chichoty". Milczenie, nieporadność, nieśmiałość i dzikość Iwony budzą niebezpieczne skojarzenia, przywodzące innym na myśl własne ułomności i niedostatki. Nawet Król przypomina sobie swoje stare grzeszki, a Królowa, opętana ciągotami grafomańskimi, zaczyna dostrzegać jakieś podobieństwo między pokraczną narzeczoną syna a własną równie niewydarzoną poezją. Książę także zauważa niedorzeczność całej sytuacji. Zrywa z Iwoną i zaręcza się z damą dworu, Izą. Wie jednak, że Iwona zawsze będzie o nim myślała, więc postanawia położyć temu kres raz na zawsze. Zabić Iwonę usiłują też Król, Królowa i Szambelan, każde na własną rękę. Nie mogą jednak zrobić tego wprost, bez podstaw formalnych i w niezgodzie z konwenansem. Muszą zaaranżować morderstwo przy zachowaniu pozorów majestatu i wszelkich form. Nieświadoma niczego Iwona daje się namówić na porcję karasi w wykwintnym sosie śmietanowym, o smaku błyskotliwym i paradoksalnym. Taki karaś to niby nic, a w gruncie rzeczy... trudna ryba i niebezpieczna

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1053 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Film

Kaseta

W koszyku

oceń

Nie-Boska komedia [Film] / reż. Zygmunt Hubner ; realiz. Barbara Borys-Damięcka ; scenogr. Lidia Skarżyńska, Jerzy Skarżyński ; muz. Bohdan Mazurek ; obsada Jerzy Zelnik, Anna Dymna, Marek Walczewski, Jerzy Radziwiłowicz, Jerzy Trela [i in.]. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2004. - 1 kas. wiz. [VHS] (118 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 795)

Autor

Hubner Zygmunt (1930-1989). Borys-Damięcka Barbara. Skarżyńska Lidia. Skarżyński Jerzy. Mazurek Bohdan. Zelnik Jerzy (1945- ). Dymna Anna (1951- ). Walczewski Marek (1937-2009). Radziwiłowicz Jerzy (1950- ). Trela Jerzy. Krasiński Zygmunt (1812-1859)

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Krasiński, Zygmunt (1812-1859).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Dokumenty audiowizualne Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 11 października 1982 r.

Pierwsza telewizyjna inscenizacja najgłośniejszego - obok "Irydiona", nie licząc imponującej korespondencji, uznawanej także za istotne dokonanie literackie - dzieła Zygmunta Krasińskiego (1812- 59). Prapremiera "Nie-Boskiej komedii" odbyła się w Krakowie dopiero w 1902 r., m.in. dlatego, że dziewiętnastowieczny teatr za pomocą dostępnych sobie środków nie był w stanie zrealizować nowatorskiego w formie "tworu słowiańskiej wyobraźni", wedle określenia Mickiewicza. W swych wykładach w College de France wieszcz analizował dramat Krasińskiego jako najwyższe osiągnięcie teatru polskiego. Co zaskakujące, "Nie-Boska komedia", pisana w Wiedniu i Wenecji w 1833 r., jest dziełem zaledwie 21-letniego twórcy, dotychczas pisującego powieści historyczne w stylu Scotta."Nawet zważywszy znakomitość umysłu Krasińskiego - zauważył w swej "Historii literatury polskiej" Czesław Miłosz - trudno pojąć, jak młody arystokrata mógł stworzyć jedyne w tym czasie europejskie dzieło zajmujące się walką klas w kategoriach nieomal marksistowskich (Karol Marks miał wówczas piętnaście lat!). Być może dramat zrodził się w jakichś tajemniczych głębiach lęku w podświadomości młodego człowieka. Był wstrząśnięty rewolucją francuską 1830 roku i rozruchami robotniczymi w Lyonie. Był także pod wrażeniem poglądów ojca na polskie powstanie. Współczesne mu wydarzenia wraz z rozmyślaniami nad rewolucją francuską roku 1789 zlały się w jego umyśle w ideę rewolucji w ogóle. Było dla niego jasne, że rewolucja w Europie musi nadejść i że zmiecie ona jego i ludzi jego pokroju". Telewizyjna inscenizacja Zygmunta Hubnera została zrealizowana w pół filmowej, pół teatralnej konwencji, w naturalnej scenerii starych murów i ruin, w pięknych plenerach, wśród mgieł, dymów i ognia symbolizującego grozę rewolucyjnego piekła. Jak podkreślano w recenzjach popremierowych, widowisko urzeka urodą romantycznej stylizacji - "dokonała się na małym ekranie konkretyzacja tego, co zawsze pozostawało poza możliwościami sceny, przy czym w aranżacji tła czuje się rygor stylu, smakowanie detali, estetyczny ład. Słowem, "Nie-Boska" jakiej nie było".Podobnie jak Mickiewicz w "Dziadach" i Słowacki w "Kordianie", Krasiński najpierw ukazuje typowy dla bohatera romantycznego dramat osobisty - zaślubiny hrabiego Henryka z niekochaną kobietą, chorobę synka, obłęd i śmierć żony, która płaci najwyższą cenę za ścigane przez męża poetyckie miraże. Jednak piękna Dziewica, uosobienie Poezji, w istocie okazuje się trupem - wszystko, co czynił Henryk, kolejna ofiara "książek zbójeckich", obnaża tylko jego wewnętrzną pustkę. Część druga "Nie-Boskiej komedii" to dramat społeczny. Bohater występuje tu jako człowiek zaangażowany politycznie, stojący na czele skazanej na zagładę arystokracji, broniącej się już tylko w Okopach Świętej Trójcy przed nadciągającymi zastępami rewolucjonistów pod wodzą Pankracego, charyzmatycznego przywódcy, człowieka o żelaznej woli, jasno myślącego i konsekwentnie zdążającego do celu. Spotkanie tych dwóch postaci, krańcowo różnych osobowości, stanowi kluczowy moment dramatu, a nocna wyprawa Henryka do obozu rewolucjonistów, przypominająca wędrówkę przez dantejskie piekło, unaocznia destrukcję wszelkich wartości po obu stronach. Giną obaj - Henryk, który samobójczym gestem próbuje sam siebie ocalić przed ostateczną klęską, i Pankracy, przytłoczony wizją krzyża i zwyciężającego Galilejczyka. Jak pisała prof. Maria Janion, Krasiński "powiedział "nie" arystokracji i demokracji. Znacząca wieloznaczność zakończenia "Nie-Boskiej komedii" odsłania wszystkie antynomie dramatu. Ale wśród tych miażdżących antynomii dla Krasińskiego jako romantyka istniał jeden istotny punkt oparcia: zbuntowany, cierpiący człowiek szukający sensu swego bytu między ziemią a niebem"

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1192 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Książka

Kaseta

W koszyku

oceń

Poskromienie złośnicy [Film] / reż. Zygmunt Hubner ; oprac. muz. Ryszard Kula ; scenogr. Jan Banucha ; realiz. Joanna Wiśniewska ; obsada Tadeusz Łomnicki, Magdalena Zawadzka, Anna Seniuk. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2003. - 1 kas. wiz. [VHS] (84 min) : dźw., cz.-b.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 785)

Autor

Sito Jerzy Stanisław (1934-2011). Hubner Zygmunt (1930-1989). Kula Ryszard. Banucha Jan (1934-2008). Wiśniewska Joanna. Łomnicki Tadeusz (1927-1992). Zawadzka Magdalena (1944- ). Seniuk Anna (1942- ).

Temat

Shakespeare, William (1564-1616).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 12 kwietnia 1971 r.

Wielce zawiła, pełna przebieranek i uciesznych qui pro quo opowieść o sekutnicy, którą ujarzmił sprytny młodzieniec, miała swe źródło w komedii Lodovica Ariosto "Domniemani". Konwencjonalna intryga została jednak wzbogacona i rozbudowana o historię nietypowego podboju miłosnego. Dzięki temu w tej wczesnej komedii Szekspira (prapremiera w Londynie, 1594 r.) rozbrzmiewa nie tylko śmiech, lecz również nuta refleksji, że na tym świecie jeden zwycięża drugiego, by zaraz stać się zwyciężonym; że zawsze znajdzie się jakiś sposób - i na złośnicę, i na poskromienie poskramiacza. Padewskiego kupca Baptystę los obdarzył sporym majątkiem i dwiema pięknymi córkami. Do łagodnej i tkliwej Bianki wzdycha rój wielbicieli, wśród nich szlachetny Hortensjo i romantyczny Lucenzio. Natomiast jej starszą siostrę Katarzynę młodzieńcy omijają z daleka, bojąc się jej szyderczych docinków i złośliwości. Baptysta postanawia więc, że nikomu nie odda ręki młodszej córki, póki nie wyda za mąż starszej. Biednej Biance niechybnie grozi staropanieństwo, jednak jej adoratorzy się nie poddają. Szczęśliwym trafem, Lucenzio i Hortensjo spotykają Petruccia, który przybył właśnie do Padwy z zamiarem poślubienia posażnej panny. Usłyszawszy opowieść o nieznośnej córce bogatego mieszczanina, natychmiast zgłasza gotowość wstąpienia na ślubny kobierzec. Nie zraża go charakterek małej diablicy, wręcz przeciwnie, proponuje obu młodzieńcom zakład, że w ciągu miesiąca poskromi złośnicę. W towarzystwie Lucenzia i Hortensja, przebranych za nauczycieli, Petruccio zjawia się w domu Baptysty. Nic sobie nie robi ze złośliwych docinków i niegrzecznych uwag panienki, prosi o rękę Katarzyny. Zdumiony ojciec chętnie udziela młodym swego błogosławieństwa. W dniu ślubu narzeczony bardzo się spóźnia, wreszcie pojawia się w obszarpanym stroju, hałaśliwy i gburowaty. Kasia, której już zajrzało w oczy widmo ośmieszenia, godzi się mimo wszystko zostać jego żoną, a tuż po ceremonii, ledwie protestując, pozwala się wywieźć do domu męża. Tu role się odwracają. Małżonek drwi z niej i dokucza bez przerwy, Katarzyna się burzy, ale jej złość i wrogość z czasem zmieniają się w całkiem odmienne uczucia. Mija miesiąc. Do domu Petruccia przybywa z wizytą teść wraz z młodszą córką Bianką i jej szczęśliwym małżonkiem. Lucenzio przypomina o zakładzie. Chcąc się przekonać, która z sióstr jest potulniejszą żoną, panowie posyłają po Biankę i Kasię. Która przyjdzie na wezwanie pierwsza, ta okaże się bardziej uległa, a jej mąż wygrywa zakład

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1088 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)