SOWA OPAC : Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Łodzi Katalog zbiorów

3 wyniki

Brak okładki

Film

Kaseta

W koszyku

oceń

Proces [Film] / adapt. i reż. Agnieszka Holland, Laco Adamik ; przekł. Bruno Schulz ; scenogr. Andrzej Przybył ; obsada Roman Wilhelmi, Krzysztof Zaleski, Krzysztof Stroiński [i in.]. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2002. - 1 kas. wiz. [VHS] (120 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 760)

Autor

Holland Agnieszka (1948- ). Adamik Laco (1942- ). Schulz Bruno (1892-1942). Przybył Andrzej. Wilhelmi Roman (1936-1991). Zaleski Krzysztof (1948-2008). Stroiński Krzysztof (1950- ).

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Kafka, Franz (1883-1924).

Gatunek

Adaptacja filmowa Materiały pomocnicze dla szkół Dokumenty audiowizualne Film fabularny Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 16 listopada 1980 r.

Mało brakowało, a "najdoskonalszy sen w literaturze", jak określił "Proces" Erich Fromm, nigdy nie pojawiłby się na księgarskich półkach. Tuż przed śmiercią w 1924 roku, Franz Kafka polecił bowiem spalić wszystkie swoje papiery. Była wśród nich również powieść o urzędniku bankowym, który pewnego dnia niespodziewanie dowiaduje się, że ma sprawę w sądzie. Na szczęście Max Brod, najbliższy przyjaciel pisarza, nie zastosował się do jego ostatniej woli. Dzięki temu ocalało też inne arcydzieło: powieść "Zamek", a także "Ameryka", "Dzienniki 1910 - 1923", listy do Mileny Jesenskiej oraz kilka opowiadań. Kafka zaczął pisać "Proces" w roku 1914, a więc dziesięć lat przed śmiercią. Mimo to pracy nie ukończył. Jednak nawet w tej postaci "Proces" uważany jest obecnie za jedną z najważniejszych powieści dwudziestowiecznych. Doczekał się licznych adaptacji filmowych i teatralnych. W ujęciu Laco Adamika i Agnieszki Holland "Proces" zachowuje swoją tajemniczość i wieloznaczność. Autorzy spektaklu nie zawsze jednak dochowują wierności literackiemu pierwowzrowowi. Największą zmianą jest postarzenie bohatera, który u Kafki miał trzydzieści lat. Roman Wilhelmi natomiast wygląda i gra człowieka po czterdziestce. Jego Józef K. jest dobrze prosperującym urzędnikiem bankowym, z niejakimi nadziejami na dalsze awanse. Mieszka samotnie w kamienicy, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Jednak pewnego ranka dwaj nieznajomi mężczyźni oświadczają mu, że jest aresztowany. Zachowują się przy tym dość bezczelnie. Nie pozwalają mu opuścić pokoju, zjadają jego śniadanie, zabierają ubrania, nic zarazem nie mówiąc przez kogo i o co jest oskarżony. K. wszakże to człowiek o zbyt dużym poczuciu godności, by spokojnie tolerować taki stan rzeczy. Udaje się do nadzorcy z żądaniem wyjaśnienia całej sprawy. Jednak i tu zostaje zbyty ogólnikami. Nadzorca działa bowiem na polecenie władz wyższych, nie znając szczegółów procesu. Zaleca Józefowi spokojne poddanie się procedurze sądowej, tym bardziej, że aresztowany może przecież żyć jak dawniej, jedynie co pewien czas stawiając się na przesłuchania. Przekonany o własnej niewinności K. postanawia ignorować proces. Jednak kiedy przychodzi wezwanie na pierwsze przesłuchanie, idzie pod wskazany adres. Z pewnym zdziwieniem przekonuje się, że sędzia śledczy urzęduje w obskurnym, zatłoczonym pokoju, wynajętym u stolarza Lanza. W gniewnej tyradzie K. dyskredytuje sąd i panujące w nim obyczaje, lecz w ciągu kolejnych tygodni coraz bardziej podporządkowuje swoje życie procesowi. Dzięki stosunkom wuja powierza swą sprawę znanemu mecenasowi Huldowi, nawiązując przy okazji romans z jego pokojówką Lenni. Pomimo energicznych działań Józefa, jego sprawa niemal stoi w miejscu, choć osoby wtajemniczone w arkana działalności sądu przekonują K., że jest wręcz przeciwnie. Józefa powoli opuszcza pewność siebie, staje się coraz bardziej nerwowy, roztargniony, bliski histerii. Narasta w nim rozpaczliwie poczucie bezradności wobec osaczających go nieznanych, potężnych sił

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1190 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Książka

Kaseta

W koszyku

oceń

Kartoteka [Film] / reż. Krzysztof Kieślowski ; scenogr. Andrzej Przybył ; muz. Zygmunt Konieczny ; obsada Gustaw Holoubek, Lidia Korsakówna, Jerzy Trela, Janusz Gajos. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2000. - 1 kas. wiz. [VHS] (82 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 651)

Autor

Kieślowski Krzysztof (1941-1996). Przybył Andrzej. Konieczny Zygmunt (1937- ). Holoubek Gustaw (1923-2008). Korsakówna Lidia (1934-2013). Trela Jerzy (1942- ). Gajos Janusz (1939- ).

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Różewicz, Tadeusz (1921-2014).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Premiera w Teatrze Telewizji - 15 października 1979 r.

Debiut dramaturgiczny poety Tadeusza Różewicza (ur.1921) przyjęto raczej z dystansem, jego propozycja zbytnio różniła się od tego, co wówczas widywano w teatrach. Od premiery "Kartoteki" (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1960) było jednak jasne, że jego sceniczna twórczość jest zjawiskiem szczególnym - "była próbą zerwania z polskim teatrem typu Zapolskiej, a nie mogła być polską odbitką Becketta czy Ionesco. Stała się jakby nowym alfabetem dramatycznym", jak określił to sam autor po latach. O ciągłej żywotności tekstu świadczą liczne (w Polsce ok. 40) i liczące się realizacje, m.in. w warszawskich teatrach: Małym (1973), Powszechnym (1984), Buffo (1989) oraz w Teatrze Telewizji - głośna inscenizacja Konrada Swinarskiego z 1967 r. z Tadeuszem Łomnickim i prezentowana dziś późniejsza, zrealizowana metodą filmową wersja Krzysztofa Kieślowskiego. "Kartoteka" do dziś może być modelowym przykładem "dzieła w ruchu", które wciąż rozwija się i przekształca. Obok pierwotnej wersji istnieją tzw. odmiany tekstu, z uzupełnieniami dołączonymi przez autora w późniejszych wydaniach, co sprawia, że każdy inscenizator ma szansę zaproponować widzom własny wariant sztuki. Skorzystał z tej możliwości także sam Różewicz, który w 1992 r. na małej scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu podjął próbę całkowitej dekompozycji "Kartoteki", twierdząc, iż "przez ciągłe wystawianie dostała sklerozy" - tak powstała "Kartoteka rozrzucona". Różewiczowska wizja świata w stanie rozpadu - rozpadu wartości, tradycji, konwencji, języka - znalazła idealny wyraz w otwartej formie dramatu, gdzie nie ma tradycyjnie rozumianej akcji, przyczynowo-skutkowego następstwa zdarzeń, psychologicznej indywidualizacji postaci. Sytuacje sceniczne są projekcją wewnętrznych przeżyć, wydarzeń i poglądów Bohatera z różnych okresów jego życia. Bezimienny - a właściwie obdarzony wieloma imionami: Henryk, Wiktor, Staś, Władzio, Wacek... - próbuje "przejrzeć się" w innych, odnaleźć własną tożsamość dzięki postaciom, które do niego przychodzą z przeszłości, ze wspomnień, snu, może podświadomości. Niektóre pochodzą z biografii Bohatera, jak Wuj, Olga, od której 15 lat temu odszedł "po papierosy", czy Tłusta Kobieta, którą namiętnie podglądał jako nastolatek. Inne są najwyraźniej literackimi stereotypami, jak Ojciec i Matka, pozbawieni jakichkolwiek cech indywidualnych, albo Nauczyciel, jakby żywcem wyjęty z Gombrowicza, odpytujący "za co kochamy Chopina". Jeszcze inne wywodzą się z tradycji teatralnej, jak znany od czasów antycznych Chór Starców, tu - "wypożyczony" z klasycznej inscenizacji telewizyjnej Swinarskiego, przemawiający do Bohatera ze stojącego w kącie telewizora. Sam Bohater, z generacji Kolumbów, który w dniu premiery miał - jak całe pokolenie: rocznik dwudziesty - około czterdziestki, u Kieślowskiego ma 58 lat, "postarzał się" razem ze sztuką. Zmieniła się rzeczywistość wokół niego, warszawskie ulice, nowe osiedla, nowoczesne mieszkania, a przede wszystkim zmienił się on. Na rozterki młodości patrzy z dystansem, po prostu chce leżeć i patrzeć w sufit, skoro już mu wolno. Bohatera odwiedzają różni gości. Dwaj panowie bardzo interesują się jego życiorysem. Matka i Ojciec wypominają mu grzechy z dzieciństwa, choćby wyjadanie cukru z cukiernicy. Kobieta, którą porzucił, nie może mu darować, że przez tyle lat nie dał znaku życia. Stary Wuj, "cały prawdziwy", od serca po kamaszki, rozgrzesza "dzieciucha" z zaniedbań i win, które mają na koncie prawie wszyscy z jego pokolenia, bo wszyscy klaskali i wznosili pełne entuzjazmu okrzyki. Przybywają do mieszkania Bohatera Bobik i jego pan Gruby, dając popis tresury i dobrego ułożenia. Kelner z Budapesztu wyjaśnia różnicę między szubienicą a karuzelą, Pan cynicznie opowiada, jak przeżył okupację. Przyjaciel z harcerstwa, który utopił się przed wybuchem wojny, koniecznie chce się dowiedzieć, jak wtedy było. Towarzysz broni z partyzantki, chłop Wrona, którego młody podchorąży zastrzelił, dopytuje się, dlaczego to zrobił. Osaczony przez cienie przeszłości mężczyzna ucieka w sen, w lekturę bzdurnych gazet. Banalne słowa i stereotypy myślowe nie zagłuszają jednak pytań istotnych - dokąd idzie ten "osiłek" już przez 58 lat, czy nie pora wreszcie dać sobie spokój z rozpamiętywaniem przeszłości, dlaczego tak trudno przekazać drugiemu człowiekowi to co najważniejsze, a słowa mądre i piękne brzmią jakoś głupio. Młoda dziewczyna, Niemka, której ojciec i Bohater polowali na siebie z karabinami w lasach, ponętna Sekretarka, która nie może pojąć męskiej skłonności do życia w świecie abstrakcji, Dziennikarz atakujący "prostego człowieka" złożonymi pytaniami o losy świata, określają teraźniejszość Bohatera. Lecz gdy próbują wejść z nim w dialog, znów wyrastają między nimi bariery

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 910 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Film

DVD

W koszyku

oceń

Łucja i jej dzieci [Film] / [aut. oryg.] Marek Pruchniewski; reżyseria Sławomir Fabicki; zdj. Bogumił Godfrejew; scenogr. Ewa Przybył, Andrzej Przybył; muz. Joanna Napieralska. - Warszawa: Telewizja Polska, 2008. - 1 dysk optyczny (DVD) (75 min) : dźw., kolor. ; 12 cm.

(Najlepsze z najlepszych)

Autor

Pruchniewski Marek (1962- ). Łucja i jej dzieci Fabicki Sławomir (1970- ). Godfrejow Bogumił (1976- ). Napieralska Joanna. Przybył Ewa. Przybył Andrzej. Kuna Izabela (1970- ). Braciak Jacek (1968- ). Chwalibóg Maria (1933- ).

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Pruchniewski, Marek (1962- ). Dramat polski - 21 w.

Gatunek

Dokumenty audiowizualne Teatr telewizji

Tyt. z ekr. tyt.

Produkcja: Telewizja Polska S.A. 2003.

DVD-Video, PAL, obraz 16:9, stereo.

Język polski.

Sztuka Marka Pruchniewskiego, jednego z najlepszych współczesnych dramaturgów polskich, napisana specjalnie dla Teatru Telewizji. Zainspirowała ją relacjonowana w prasie makabryczna historia dzieciobójstwa. Wstrząsająca opowieść urasta tu do wymiaru antycznej tragedii. Spektakl ten to udany debiut reżyserski w Teatrze Telewizji Sławomira Fabickiego, twórcy studenckiej etiudy "Męska sprawa", która uzyskała nominację do Oscara 2001 w kategorii film fabularny krótkometrażowy. Łucja i Ola wychowały się w domu dziecka, były nierozłączne. Później ich drogi się rozeszły: Ola zamieszkała w mieście, znalazła pracę w sklepie. Łucja poznała Jacka, chłopaka ze wsi, i wyszła za niego. Mieszkają wraz z nim i trójką kilkuletnich dzieci "na gospodarstwie" u rodziców Jacka. Teściowie nigdy nie zaakceptowali "przybłędy". To matce, a nie żonie Jacek oddaje wszystkie zarobione pieniądze, to rodziców a nie żony radzi się w różnych sprawach, pokornie czekając na dzień, kiedy wreszcie przepiszą na niego ziemię. Chociaż Łucja ciężko pracuje, teściowa wypomina jej każdy kęs, krytykuje każdą czynność. Gdyby nie ona i "jej" bachory, które pijany po pracy mąż robił jej często niemal gwałtem, nie bacząc na jej błagalne prośby, im wszystkim, a zwłaszcza ukochanemu synkowi, żyłoby się lżej. Tymczasem Łucja odkrywa z przerażeniem, że znów jest w ciąży. Matka szybko domyśla się prawdy. Wymusza na synowej, by ukrywała ten fakt przed ludźmi i bandażowała rosnący brzuch. Obarcza przy tym Łucję wyłączną winą za taki "kłopot", nie chcąc dostrzec w tym udziału Jacka. Zachęcana przez Olę, Łucja podejmuje próbę skontaktowania się z adwokatem, który poprowadziłby jej sprawę rozwodową. Dowiaduje się, że nie wystarczą jej zeznania. Potrzebne są zaświadczenia o obdukcjach, wzywaniu policji, świadkowie. Ale kto we wsi zechce zeznawać na rzecz "obcej"? Nadchodzi dzień rozwiązania. Teściowa odbiera poród. Na pół przytomnej synowej oznajmia, że dziecko urodziło się martwe, chociaż ona dobrze słyszała jego krzyk. Nie może nawet zobaczyć noworodka. Oli, która niebawem odwiedza ją na wsi, Łucja nie śmie spojrzeć w oczy. W końcu opowiada, co się stało. Zrozpaczonym głosem dodaje, że to nie pierwszy raz. [PAT].

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. O 1281 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)