SOWA OPAC : Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Łodzi Katalog zbiorów

3 wyniki

Film

DVD

W koszyku

oceń

Mieszczanin szlachcicem [Film] / reżyseria Jerzy Gruza; zdjęcia Tadeusz Jeżak; opracowanie muzyczne Stefan Zawarski, Andrzej Kurylewicz. - Warszawa : Telewizja Polska S. A. 2007. - 1 dysk optyczny (DVD) (74 min.) : dźwiękowy, czarno-biały; 12 cm.

(Złota Setka Teatru Telewizji.)

Autor

Boy-Żeleński Tadeusz (1874-1941) Gruza Jerzy (1932-2020) Axer Otto (1906-1983) Jeżak Tadeusz Zawarski Stefan (1929-2000) Kurylewicz Andrzej (1932-2007). Kobiela Bogumił (1931-1969) Krafftówna Barbara (1928-2022) Zawadzka Magdalena (1944- )

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Molier (1622-1673).

Gatunek

Dokumenty audiowizualne Teatr telewizji Adaptacja telewizyjna

Premiera w Teatrze Telewizji - 26 grudnia 1969 r.

Interaktywne funkcje płyty DVD: spektakl, TVP poleca.

Nazwa autora: Jean Baptiste Poquelin

Tytuł z ekranu tytułowego.

Streszczenie: Znakomita inscenizacja komedii, z legendarną rolą Bogumiła Kobieli. Molier (1622-73) napisał "Le Bourgeois gentilhomme" na zamówienie króla Ludwika XIV i wystawił komedię w Chambord w 1670 r. Zgodnie z żądaniem protektora, pomieścił w sztuce m.in. balet oraz "ucieszne ceremonie tureckie". W klasycznej inscenizacji telewizyjnej wypadły one rzeczywiście "uciesznie", dzięki ogromnej vis comica aktorów uczestniczących w tej paradzie przebierańców. Jerzy Gruza nie ukrywał, że zdecydował się na realizację "Mieszczanina szlachcicem" przede wszystkim ze względu na Bogumiła Kobielę. Pan Jourdain był ostatnią rolą tragicznie zmarłego w 1969 r. aktora. We wspomnieniu pośmiertnym reżyser zauważył: "Uczył nas bawić. Rozbijał konwencje rozrywki telewizyjnej. Drażnił kołtuna brakiem konwencji. Był szokiem dla wielu w sposobie bycia na scenie, zachowywania się czy grania, proponowania siebie. Był oczarowaniem dla milionów". W przypomnianym spektaklu ze "Złotej Setki" utrwalone też zostały kreacje innych niezapomnianych aktorów - Andrzeja Boguckiego, Kazimierza Rudzkiego. Więc ja już 40 przeszło lat mówię prozą, nie mając o tym najmniejszego pojęcia! - to jedna z najsłynniejszych kwestii pana Jourdain. Świeżo nabytą wiedzą dzieli się z małżonką. - To jest proza, ciemna kobieto! W pamięci widzów pozostały też niezwykłe lekcje, jakie zacny mieszczanin opętany pragnieniem zostania szlachcicem pobiera u nauczycieli muzyki, tańca, fechtunku i filozofii. Dla wszystkich jest jasne, że ich uczeń "nietęgo rozumie się na rzeczy", ale za to tęgo płaci - i bez skrupułów z tego korzystają. "Ciemny mieszczuch" jest dla nich więcej wart od światłego magnata, toteż szydząc za plecami z prostaka bez wykształcenia i ogłady, bezwstydnie wyciągają z jego sakiewki, ile się da, komplementując poczciwca i zachęcając do naśladowania we wszystkim osób dystyngowanych i szlachetnie urodzonych. Nie pomagają śmiechy i złośliwe docinki pyskatej pokojówki Michasi ani utyskiwania energicznej połowicy, że już od dawna cały świat pokpiwa sobie z mężowskich fanaberii, a takie "pchanie się wyżej niż Pan Bóg człowieka stworzył zawsze źle się kończy". Pan Jourdain nie zamierza "grzęznąć na zawsze w mizerii swego stanu". Nie tylko on sam chce upodobnić się do ludzi z wyższych sfer - w strojach, sposobie wysławiania się i bycia, nie wyłączając niewierności małżeńskiej. Postanawia też, że jego córka zostanie markizą. Odprawia starającego się o rękę Lucylli zakochanego w niej ze wzajemnością Kleonta, który uczciwie przyznaje, że nie ma szlacheckiego tytułu. Nagle zjawia się wysłannik syna sułtana tureckiego. Łudząco podobny do Kleonta następca tronu, przypadkiem bawiący w mieście, zakochał się w pięknej Lucylli i natychmiast chce ją poślubić, a dla uniknięcia mezaliansu Znakomita inscenizacja komedii, z legendarną rolą Bogumiła Kobieli. Molier (1622-73) napisał "Le Bourgeois gentilhomme" na zamówienie króla Ludwika XIV i wystawił komedię w Chambord w 1670 r. Zgodnie z żądaniem protektora, pomieścił w sztuce m.in. balet oraz "ucieszne ceremonie tureckie". W klasycznej inscenizacji telewizyjnej wypadły one rzeczywiście "uciesznie", dzięki ogromnej vis comica aktorów uczestniczących w tej paradzie przebierańców. Jerzy Gruza nie ukrywał, że zdecydował się na realizację "Mieszczanina szlachcicem" przede wszystkim ze względu na Bogumiła Kobielę. Pan Jourdain był ostatnią rolą tragicznie zmarłego w 1969 r. aktora. We wspomnieniu pośmiertnym reżyser zauważył: "Uczył nas bawić. Rozbijał konwencje rozrywki telewizyjnej. Drażnił kołtuna brakiem konwencji. Był szokiem dla wielu w sposobie bycia na scenie, zachowywania się czy grania, proponowania siebie. Był oczarowaniem dla milionów". W przypomnianym spektaklu ze "Złotej Setki" utrwalone też zostały kreacje innych niezapomnianych aktorów - Andrzeja Boguckiego, Kazimierza Rudzkiego. Więc ja już 40 przeszło lat mówię prozą, nie mając o tym najmniejszego pojęcia! - to jedna z najsłynniejszych kwestii pana Jourdain. Świeżo nabytą wiedzą dzieli się z małżonką. - To jest proza, ciemna kobieto! W pamięci widzów pozostały też niezwykłe lekcje, jakie zacny mieszczanin opętany pragnieniem zostania szlachcicem pobiera u nauczycieli muzyki, tańca, fechtunku i filozofii. Dla wszystkich jest jasne, że ich uczeń "nietęgo rozumie się na rzeczy", ale za to tęgo płaci - i bez skrupułów z tego korzystają. "Ciemny mieszczuch" jest dla nich więcej wart od światłego magnata, toteż szydząc za plecami z prostaka bez wykształcenia i ogłady, bezwstydnie wyciągają z jego sakiewki, ile się da, komplementując poczciwca i zachęcając do naśladowania we wszystkim osób dystyngowanych i szlachetnie urodzonych. Nie pomagają śmiechy i złośliwe docinki pyskatej pokojówki Michasi ani utyskiwania energicznej połowicy, że już od dawna cały świat pokpiwa sobie z mężowskich fanaberii, a takie "pchanie się wyżej niż Pan Bóg człowieka stworzył zawsze źle się kończy". Pan Jourdain nie zamierza "grzęznąć na zawsze w mizerii swego stanu". Nie tylko on sam chce upodobnić się do ludzi z wyższych sfer - w strojach, sposobie wysławiania się i bycia, nie wyłączając niewierności małżeńskiej. Postanawia też, że jego córka zostanie markizą. Odprawia starającego się o rękę Lucylli zakochanego w niej ze wzajemnością Kleonta, który uczciwie przyznaje, że nie ma szlacheckiego tytułu. Nagle zjawia się wysłannik syna sułtana tureckiego. Łudząco podobny do Kleonta następca tronu, przypadkiem bawiący w mieście, zakochał się w pięknej Lucylli i natychmiast chce ją poślubić, a dla uniknięcia mezaliansu wynosi przyszłego teścia do godności tureckiego wojewody, czyli mamamuszi. [PAT]

DVD.

Język polski.

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. O 1563 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Film

Kaseta

W koszyku

oceń

Ożenek [Film] / scen. i reż. Ewa Bonacka ; oprac. muz. Stefan Zawarski ; obsada Anna Seniuk, Irena Kwiatkowska, Jan Kobuszewski. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2003. - 1 kas. wiz. [VHS] (87 min) : dźw., kolor.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 781)

Autor

Gogol Nikołaj (1809-1852). Tuwim Julian (1894-1953). Bonacka Ewa. Zawarski Stefan (1929-2000). Seniuk Anna (1942- ). Kwiatkowska Irena (1912-2011). Kobuszewski Jan (1934-2019).

Forma i typ

Filmy i seriale

Temat

Gogol', Nikolaj Vasil'evič (1809-1852).

Gatunek

Teatr telewizji Komedia rosyjska Dokumenty audiowizualne Adaptacja telewizyjna

Premiera w Teatrze Telewizji - 27 grudnia 1976 r.

Pierwszą komedią Mikołaja Gogola miała być historia urzędnika, którego doprowadziła do obłędu chęć otrzymania za wszelką cenę orderu św. Włodzimierza III stopnia. Satyra wyszydzająca oficjalną, urzędniczą Rosję nie miała szansy uzyskania akceptacji cenzury. Gogol ograniczył więc "Włodzimierza III stopnia" do kilku scen, wykorzystanych później w innych utworzach. Pragnął jednak ujrzeć ktrórekolwiek ze swoich dzieł w teatrze i aby spełnić to marzenie "poszedł" na pewnego rodzaju kompromis z cenzurą. Tak powstał "Ożenek" - komedia pozornie wprowadzająca tematykę prywatnego życia zwykłych ludzi, naprawdę zaś ostra satyra obyczajowa. Na ile była ona bulwersująca dla ówczesnej elity rosyjskiej, niech świadczy choćby to, że w czasie petersburskiej premiery w grudniu 1842 car Mikołaj I po kilku scenach demonstracyjnie opuścił teatr. Spektakl zakończył się ogólną klapą. Powód tego niepowodzenia nie leżał jedynie w niechlujnej grze aktorskiej i nieporadnej inscenizacji. "Ożenek" łamał wszelkie prawa komedii, do której przyzwyczajona była ówczesna widownia. Był utworem nowatorskim, rozpoczynającym zupełnie inny rozdział w dziejach rosyjskiej komedii. Gogol zrezygnował z tradycyjnej miłosnej intrygi prowadzącej - mimo spiętrzonych nieporozumień między kochankami - do szczęśliwego finału. W sztuce nie ma słowa o miłości. Odbywa się natomiast zwyczajny targ i zwyczajna handlowa rywalizacja. Agafia Tichonowa nie jest typową amantką pełną romantycznych uniesień, lecz osobą obdarzoną kupiecką rozwagą, pragnącą przede wszystkim podnieść swój społeczny status. Akcja nie kończy się ślubem - narzeczony w ostatniej chwili ucieka. Ożenek jest więc "komedią o nie spełnionych zamiarach, o zdarzeniach, które się nie zdarzyły". Jest także pierwszą narodową komedią obyczajową, wprowadzającą na scenę zamiast lokaja - zwyczajnego chłopa pańszczyźnianego, a zamiast arystokracji - pospolite rosyjskie kupiectwo. Każda z tych postaci posługuje się właściwym sobie językiem, który bardziej niż czyny, określa jej charakter. "Ożenek" w reżyserii Ewy Bonackiej jest powtórzeniem spektaklu z 1976. Biorą w nim udział najwybitniejsi polscy aktorzy komediowi. Tłumaczenie Juliana Tuwima przekazuje w mistrzowski sposób słynne dialogi Mikołaja Gogola

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 1086 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)

Brak okładki

Książka

Kaseta

W koszyku

oceń

Mieszczanin szlachcicem [Film] / Molier ; przekł. Tadeusz Boy-Żeleński ; reż. Jerzy Gruza ; scenogr. Otto Axer ; zdj. Tadeusz Jeżak [i in.] ; oprac. muz. Stefan Zawarski, Andrzej Kurylewicz ; obsada Bogumił Kobiela, Barbara Krafftówna, Andrzej Zaorski, Magdalena Zawadzka, Edward Dziewoński. - Warszawa : Telewizja Polska S.A., 2000. - 1 kas. wiz. [VHS] (73 min) : dźw., cz.-b.

(Złota Setka Teatru Telewizji ; 626)

Autor

Żeleński Tadeusz (1874-1941). Gruza Jerzy (1932-2020). Axer Otto (1906-1983). Jeżak Tadeusz. Zawarski Stefan (1929-2000). Kurylewicz Andrzej (1932-2007). Kobiela Bogumił (1931-1969). Krafftówna Barbara (1928-2022). Zaorski Andrzej (1943-2021). Zawadzka Magdalena (1944- ). Dziewoński Edward (1916-2002).

Temat

Molier (1622-1673).

Gatunek

Adaptacja telewizyjna Teatr telewizji

Nazwa aut.: Jean Baptiste Poquelin

Premiera w Teatrze Telewizji - 26 grudnia 1969 r.

Znakomita inscenizacja komedii, z legendarną rolą Bogumiła Kobieli. Molier (1622-73) napisał "Le bourgeois gentilhomme" na zamówienie króla Ludwika XIV i wystawił komedię w Chambord w 1670 r. Zgodnie z żądaniem protektora, pomieścił w sztuce m.in. balet oraz "ucieszne ceremonie tureckie". W klasycznej inscenizacji telewizyjnej wypadły one rzeczywiście "uciesznie", dzięki ogromnej vis comica aktorów uczestniczących w tej paradzie przebierańców. Jerzy Gruza nie ukrywał, że zdecydował się na realizację "Mieszczanina szlachcicem" przede wszystkim ze względu na Bogumiła Kobielę. Pan Jourdain był ostatnią rolą tragicznie zmarłego w 1969 r. aktora. We wspomnieniu pośmiertnym reżyser zauważył: "Uczył nas bawić. Rozbijał konwencje rozrywki telewizyjnej. Drażnił kołtuna brakiem konwencji. Był szokiem dla wielu w sposobie bycia na scenie, zachowywania się czy grania, proponowania siebie. Był oczarowaniem dla milionów". W przypomnianym spektaklu ze "Złotej Setki" utrwalone też zostały kreacje innych niezapomnianych aktorów - Andrzeja Boguckiego, Kazimierza Rudzkiego. Więc ja już 40 przeszło lat mówię prozą, nie mając o tym najmniejszego pojęcia! - to jedna z najsłynniejszych kwestii pana Jourdain. Świeżo nabytą wiedzą dzieli się z małżonką. - To jest proza, ciemna kobieto! W pamięci widzów pozostały też niezwykłe lekcje, jakie zacny mieszczanin opętany pragnieniem zostania szlachcicem pobiera u nauczycieli muzyki, tańca, fechtunku i filozofii. Dla wszystkich jest jasne, że ich uczeń "nietęgo rozumie się na rzeczy", ale za to tęgo płaci - i bez skrupułów z tego korzystają. "Ciemny mieszczuch" jest dla nich więcej wart od światłego magnata, toteż szydząc za plecami z prostaka bez wykształcenia i ogłady, bezwstydnie wyciągają z jego sakiewki, ile się da, komplementując poczciwca i zachęcając do naśladowania we wszystkim osób dystyngowanych i szlachetnie urodzonych. Nie pomagają śmiechy i złośliwe docinki pyskatej pokojówki Michasi ani utyskiwania energicznej połowicy, że już od dawna cały świat pokpiwa sobie z mężowskich fanaberii, a takie "pchanie się wyżej niż Pan Bóg człowieka stworzył zawsze źle się kończy". Pan Jourdain nie zamierza "grzęznąć na zawsze w mizerii swego stanu". Nie tylko on sam chce upodobnić się do ludzi z wyższych sfer - w strojach, sposobie wysławiania się i bycia, nie wyłączając niewierności małżeńskiej. Postanawia też, że jego córka zostanie markizą. Odprawia starającego się o rękę Lucylli zakochanego w niej ze wzajemnością Kleonta, który uczciwie przyznaje, że nie ma szlacheckiego tytułu. Nagle zjawia się wysłannik syna sułtana tureckiego. Łudząco podobny do Kleonta następca tronu, przypadkiem bawiący w mieście, zakochał się w pięknej Lucylli i natychmiast chce ją poślubić, a dla uniknięcia mezaliansu wynosi przyszłego teścia do godności tureckiego wojewody, czyli mamamuszi

dostępna do wypożyczenia

1 placówka posiada w zbiorach tę pozycję. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.

Łódź - Pracownia Audiowizualna

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. W 912 [Pracownia Audiowizualna] (1 egz.)